َ - حبابــ شیشـہ ای - َ

.

خیلی سخته ادای محکم بودن رو دربیاری وقتی تو
خودت فروریختی
خیلی سخته به اجبار لبخند بزنی وقتی تو قلبت
گریه می‌کنی
خیلی سخته همه به خوشبختیت حسرت بخورن
وقتی خودت می‌دونی کم آوردی

اگه حرف وزن نداره
پس چه جوری کمر آدم را میشکونه؟

..

افسون
پاهایـم را کــه در آب میزنـم ، ماهــی ها جمـــع میشـــوند ،
شــــاید اینهــــا هــم فهمیــده اند کــه یک عمــره طعمـه ی
روزگــار بــوده ام !

من باختــم به خـود بـاختــم
به تصویــر غلـط فرشتـه های آدمـ نمــا بـاختــم
. . .
حـال کـه حماقتــ هایــم را می شمــارمـ
آرامــ . . . آرامــ . . .
ایـن جمـله در ذهنــم طنیــن انـداز می شـود
سنـگـ بــاش
تــا سنـگســاز نشــوی

با خودم می گم مهم نیست
اما بغض تو گلوم و لرزش لبام میگه
بیش از حد مهمه چرا چرت میگی …
من یه دخترم
وقتی دلم میگیره
بشقاب ها را نمی شکنم
شیشه ها را نمی شکنم
غرورم را نمی شکنم
دل کسی را نمی شکنم
زورم به تنها چیزی که می رسد این بغض لعنتی است

.

ﻳﻪ زمانی ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﻳﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ ؛ ﻣﺜﻞ ﺍﻻﻥ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﻌﻤﺖ باشه !
.