Sad

بس نگویم شمه‌ای از شرح شوق خود از آنک
دردسر باشد نمودن بیش از این ابرام دوست
گر دهد دستم کشم در دیده همچون توتیا
خاک راهی کان مشرف گردد از اقدام دوست
میل من سوی وصال و قصد او سوی فراق
ترک کام خود گرفتم تا برآید کام دوست

:

بالاخره میرسه اون روزی که خدا ب منم ی نگاه بکنه...!

سیلی هم صحبتی از موج خوردن سخت نیست
صخره ام هر چند بی مهری کنی می ایستم ...............

!

:

همیشه یاد خدا آرام بخش است

.